YENE  O BAG OLAYDI...............
Yene  o bağ olaydı, yenə yığışaraq siz
O bağa köçəydiniz.
Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq,
Sizə qonşu olaydıq.
Yenə o bağ olaydı, səni tez-tez görəydim,
Qələmə söz verəydim.
Hər gün bir yeni nəğmə, hər gün bir yeni ilham,
Yazaydım səhər axşam.
Arzuya bax sevgilim, tellərindən incəmi ?
Söylə ürəyincəmi ?

Yenə o bağ olaydı, yenə sizə gələydik,
Danışaydıq, güləydik.
Ürkək baxışlarınla, ruhumu dindirəydin,
Məni sevindirəydin.
Gizli söhbət açaydıq, ruhun ehtiyacından,
Qardaşından, bacından.
Çəkinərək çox zaman söhbəti dəyişəydin,
Mənimlə əyişəydin.
Yenə bir vuraydı, qəlbimiz gizli-gizli,
Sən ey əsmər bənizli.

Bu yaz bir başqa yazdır, bu yaz daha da xoşdur,
Vay o qəlbə ki, boşdur!
Hər üfüqdə bir həvəs, hər bucaqda bir umud,
İnsanlar daha mə’sud.
Duyğular daha incə, fikirlər daha dərin,
Ürəklər daha sərin.
İnsanların vüqarı, tələbi daha yüksək,
Yolumuzdan daş, kəsək,
Təmizlənmiş bir az da. Ellərin keyfi sazdır,
Bu yaz, bir başqa yazdır!

Yenə o bağ olaydı, yenə o qumlu sahil,
Sular ötəydi dil-dil.
Saçın kimi qıvrılan, dalğalara dalaydım,
Dalıb ilham alaydım.
Əndamını həvəslə, qucaqlarkən dalğalar,
Qəlbimdə qasırğalar,
Fırtınalar coşaydı, qısqanclıqlar doğaydı,
Məni hirsim boğaydı.
Cumub alaydım səni dalğaların əlindəni,
Yapışaydım belindən.
Xəyalımız üzəydi, sevda dənizlərində,
Ləpələr üzərində,
İlhamımın yelkəni, zərrin saçın olaydı,
Sular xırçın olaydı.

Bu nə gözəl şeirdir, bu nə gözəl mənzərə,
Gəlin baxın Xəzərə.
Çıxalım Buzovnada kiçik qayalıqlara,
Seyrə dalım bir ara...
Gecələr sayrışarkən, ulduzlar lalə kimi,
İşıqlar jalə kimi.
Çilənib dağılarkən ətrafa damla-damla,
Ən yaxın bir adamla.
Nə gözəldir dinləmək suların nəğməsini,
Təbiətin səsini!
Nə gözəldir dolaşmaq, isti yay fəsilləri,
Bu sərin sahilləri!

Nə gözəldir səhərlər bizim böyük ruhumuz,
Aşıb-daşan duyğumuz.
Şəklindəki sulara, baxaraq ləzzət almaq,
Bu mavi şe’rə dalmaq.
Dalğalar kimi qalxmaq, dalğalar kimi enmək,
Bə’zən hürküb çəkinmək.
Hər dalğa bir kişnəyən bəyaz yallı at kimi,
Bizim bu həyat kimi!

Yenə o bağ olaydı sevdalar ölkəsində,
O söyüd kölgəsində.
İnci qumlar üstündə yenə verib baş-başa,
Yayı vuraydıq başa.
Günlərimiz keçəydi qızğın fərəhlər kimi,
Dolu qədəhlər kimi.
Yarpaqlar arasından uzadaraq əlini,
Oxşayaraq telini.

Gecələr darayaydı saçlarını ay gözəl!
Sən gözəlsən, ay gözəl?
Əllərində əllərim, gözlərində gözlərim...
Asılaydı sözlərim.
Könlünün qulağından bir qızıl tana kimi,
Günəş doğana kimi.
Bu yaz dostlarım bir az bəxtəvər olacaqlar,
Can-ciyər olacaqlar.
Bir az da uzaqlara açacaqlar yelkəni,
Ruh yeni, höyat yeni...
Çıxacaqlar göyləri aşaraq dönə-dönə,
Buludların fövqünə.
Uçacaqlar sabaha, uçacaqlar yarına,
Efir boşluqlarına.
Vaxtilə bir kölgə tək hür yaşamaq istəyən,
Bu insan oğlu bilsən.
Azadlıq ölkəsində daha şad olacaqdır,
Dünya dad alacaqdır.

Yenə o bağ olaydı, yenə yığışaraq siz,
O bağa köçəydiniz.
Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq,
Sizə qonşu olaydıq.
Yenə o bağ olaydı, səni tez-tez görəydim.
Qələmə söz verəydim.
Hər gün bir yeni nəğmə, hər gün bir yeni ilham,
Yazaydım səhər-axşam.
Arzuya bax, sevgilim, tellərindən incəmi?
Söylə, ürəyincəmi?

1937 Mikayıl Müşfiqin edam edilməmişdən qabağ son 
şe'r
Dünya senin,dünya menim,dünya heç kimin.

Bir taleyin oyununda cütleşmiş zerik
Yüz il qoşa atılsaq da qoşa düşmerik
Bir zerrenin ışıgına milyonlar şerik
Dünya senin
Dünya benim
Dünya heç kimin

Çövresinden çıxsa eger sevda fırfıran
Bir ümidin eteyinden tutub da fırlan
Eşidirsen pıçıldayır yıxılan duran
Dünya senin
Dünya benim
Dünya heç kimin

Bu get geller bazanna devedi dünya
Bu ömür gün naxısma hevedi dünya
Ebediye qah qah çeker ebedi dünya
Dünya senin
Dünya benim
Dünya heç kimin.. 

MEMMED  ARAZ. 

MENİM ANAM
Savadsızdır
Adını da yaza bilmir
Menim anam...
Ancak mene
Say öğredip
Ay öğredip
İl öğredip
En vacibi dil öğredip
Menim anam.
Bu dil ile tanımışam
Hem sevinci
Hem de gamı
Bu dil ile yaratmışam
Her şiirimi
Her nağmemi,
Yoh men heçem
Men yalanam
Kitap kitap sözlerimin
Müellifi: Menim anam
-B.Vahabzade-

             *****
Birbirine benzese de
Yel başkadır, külek* başka
Itrı da hoş, rengi de hoş
Gül başkadır, çiçek başka.

Her diki yokuş bilme gel
Her meyi meyhoş bilme gel
Her uçanı kuş bilme gel
Kuş başkadır, böcek başka.

Her derdine ortak benim
Her ağrını ten bölenim*
Sen çekensin, Ben gelenim
Gemi başka, yedek başka.

Hakkın yolu öz yolumdur
Eğilmeyen düz yolumdur,
Hayırla şer sağ solumdur
Şeytan başka, melek başka.

Bir dileğe ben calandım*
Kah kazandım, kah talandım.
Ömrüm boyu haçalandım*
Akıl başka, yürek başka.

Dilek oldu benim adım
Pervazlandı kol kanadım
Yetmedi sabrım, inadım
Amel başka, dilek başka.

Bahtiyar VAHAPZADE.

BİR SALAMA DEYMEDİ

Bu gün men seni gördüm,
Salam vermek istedim,
Üzünü yana tutdun.
Söyle, illerden beri
Qelbimizin bir duyub
bir vurduğu illeri,
Axı, ne tez unutdun?
Beş ilde gözümüzden axan o qanlı seller,
Bir salama deymedi?
Heç üzüme baxmadan yanımdan nece keçdin?
Sen eşqin salamını qorxuyamı deyişdin?
Yoxsa sen öz ehdine, ilqarına ağ oldun?
O qeder yaxın iken, bu qeder uzaq oldun.
Şirin gülüşlerimiz, acı feğanlarımız
Bir salama deymedi?
Qayğılı anlarımız, qayğısız anlarımız
Bir salama deymedi?
Sen neyledin, bir düşün!
Yalnız indi anladım; ah, sen daha menimçün
Elçatmaz bir çiçeksen,
Yaşanmış günlerim tek geri dönmeyeceksen!...
Qop ey tufan, es ey yel! Xezel olum, tökülüm
Düz beş il üreyimde
Beslediyim mehebbet, bir salama deymedi.
Bir günlük hesretime döze bilmeyen gülüm,
Bes neoldu? Bu hesret bir salama deymedi?
Getdin, dalınca baxdım, can ayrıldı canımdan,
Sen nece etinasız öte bildin yanımdan?
Ah çekdim, başım üste yarpaqlar esdi, gülüm,
Senin qelbin esmedi.
Arxana da baxmadın!
Niye senin yolunu mehebbetin kesmedi?...
Qazancımız de, bu mu?
Deyilmemiş o salam elvidamız oldu mu?
Sen mene zülm eyledin, mene zülm yaraşır.
Bir salama deymeyen eşqe ölüm yaraşır! 
  B.Vahabzade.

 

Axi dunya firlanir...

Vaxtın deyirmanında daş eridi, qum oldu,
Tarixe atdığıımız qayıtdı, lüzum oldu.
Dünenin heqiqeti bu gün ters yozum oldu,
Niye de yozulmasın, axı, dünya fırlanır.

Çox ovlaqlar içinde çox ovları ovladım,
Aşıb-daşan arzumu men artıq cilovladım.
Men atamı ötmüşem, meni ötür övladım,
Bu, bele de olmalı, axı, dünya fırlanır.

Dünen düz sandığımı bu gün eyri sanıram.
Bezen olur, özümden özüm oğurlanıram.
Her il başqa arzunun başına fırlanıram,
Niye de fırlanmayım, axı, dünya fırlanır...

Çox eyilen görmüşem, eyilmeyen başları.
Sular duruldu, gördük dibindeki daşları
Ünvanmı deyişdi dünenin alqışları;
Niye de deyişmesin, axı, dünya fırlanır...

Nece dönür bu dövran, nece dönür bu gerdiş,
Tazılarm üstüne dovşanlar da gülermiş.
Dünya bina olandan her şey deyişilermiş,
Deyişmesin neylesin, axı, dünya fırlanır.

ebedini dünyada men ebedi sanmadım,
Bir ateşe tutuşdum, min ateşe yanmadım,
Bütler geldi ve getdi, birine inanmadım
Niye inanmalıyam, axı, dünya fırlanır.

Fırlandıqca bu dünya, yox da dönüb var olur,
Quruyan çeşmelerden sular yene car olur.
Bu dünyanm xeyri de, şeri de tekrar olur,
Niye tekrar olmasın? Axı, dünya fırlanır.

Min-min iller bu dünya belece fırlansa da,
Bir yuvanın bülbülü min budağa qonsa da,
Aylar, iller, fesiller bir-birini dansa da,
Deyişmezdir eqidem, çox da dünya fırlanır,

Ne qeder isteyirse, min o qeder fırlana,
Qarşıma gah şer çıxa, gah xeyir dığırlana.
Çerxi-felek isteyir lap dolana tersine,
eqidemi heç neye deyişmerem men yene. 
B.Vahabzade.